Υπάρχουν κάποια τραγούδια, που πραγματικά ξεφεύγουν από τα στενά πλαίσια της λέξης "τραγούδι" και εξελίσσονται σε πολιτιστική κληρονομιά. Αυτά είναι κτήμα όλων μας και όλοι έχουν δικαίωμα να τα ερμηνεύουν χωρίς να κοντοστεκόμαστε αχρείαστα στο αν η επανεκτέλεση είναι ανώτερη ή κατώτερη της πρώτης. Μια τέτοια κουτσομπολίστικη προσέγγιση της μουσικής μας ιστορίας είναι τόσο ανόητη, όσο ανόητη θα ήταν η απαγόρευση επανεκτέλεσης μιας τραγωδίας ή ενός σπουδαίου θεατρικού έργου, επειδή θα υπάρχει κάποιο μέτρο σύγκρισης.
Από την άλλη, υπάρχουν (προφανώς πολύ περισσότερα στον αριθμό) τραγούδια, τα οποία δεν ανάγονται ούτε κατά διάνοια σε πολιτιστική κληρονομιά, είναι αυτό που λέμε "συνηθισμένα" τραγουδάκια, τα οποία άλλοι αγαπούν ν' ακούν γιατί τα έχουν συνδέσει με μια συγκεκριμένη φάση της ζωής τους και άλλοι πάλι αγνοούν ίσως και την ύπαρξή τους, επειδή η πρώτη εκτέλεση έγινε από φωνές, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως "λάθος".
Αν ανατρέξουμε στο σύνολο της ελληνικής, μουσικής ανθολογίας θα βρούμε άπειρα τραγούδια που είχαν την ατυχία να εκτελεστούν από μέτριες ή κακές φωνές, με αποτέλεσμα να περάσουν τελείως απαρατήρητα στην εποχή τους. Εγώ θα προτιμήσω να σταθώ ενδεικτικά σε τραγούδια που γνώρισαν ή γνωρίζουν σχετική επιτυχία, αλλά θα μπορούσαν να διαγράψουν ακόμη καλύτερη πορεία (διαχρονικότητα, ακόμη μεγαλύτερη αποδοχή, ένα καλύτερο αποτέλεσμα για τα αυτιά μας), αν ερμηνεύονταν από πιο άλλες, πιο ταιριαστές φωνές.
Σοφία Αρβανίτη - Μην ανάβεις το τσιγάρο
Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο τραγούδι δύσκολα θα μπορούσε να γίνει διαχρονικό, όποιος κι αν το ερμήνευε, όμως σε κάθε περίπτωση αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί - όπως και δε συνέβη - με τη φωνή της Σοφίας Αρβανίτη. Ακούστηκε αρκετά στα ραδιόφωνα την εποχή του, ενώ ήταν ένα από τα "λαϊκά" τραγούδια της Αρβανίτη, η οποία είχε μεν ξεχωρίσει στις αρχές των 90s από ποπ κομμάτια του Μιχάλη Ρακιντζή (όπως το όντως διαχρονικό "Μη μου μιλάς για καλοκαίρια"), όμως στα μέσα της δεκαετίας έπρεπε να προσχωρήσει στο μαζικό ρεύμα των "ελληνάδικων", ελαφρολαϊκών τραγουδιών χωρίς να διαθέτει χροιά λαϊκής τραγουδίστριας ούτε κατά διάνοια.
Νεκτάριος Σφυράκης - Θα 'ρχομαι κρυφά τις νύχτες
Πάνω από 1.000.000 views έχει το τραγούδι στο youtube κι ας χρονολογείται στο μακρινό 1998. Ωστόσο θεωρώ ότι τουλάχιστον διπλάσια θα μπορούσε να είναι η απήχησή του, αν ο Νεκτάριος Σφυράκης, η τραγουδιστική καριέρα του οποίου δεν ήταν τυχαία σύντομη, περιοριζόταν μόνο στους στίχους και τη σύνθεση του συγκεκριμένου κομματιού, που είναι εξαιρετικά. Μια καλύτερη, πιο ολοκληρωμένη φωνή (π.χ. ο Ορφέας Περίδης) θα μπορούσε να καταστήσει το τραγούδι πραγματικά διαχρονικό και ας θυμόμασταν τον τραγουδιστή Σφυράκη από το σουξέ της εποχής "Ναι, μου το πανε".
Stan - Όταν αγαπάς
Ένα πολύ ενδιαφέρον τραγούδι, που ακούστηκε πολύ στα ραδιόφωνα, όμως θα μπορούσε πραγματικά ν' απογειωθεί με μια φωνή περισσότερο λαϊκή. Κακά τα ψέματα, η φωνή του Σταν, ο οποίος υπέγραψε και τους πολύ όμορφους στίχους του κομματιού, είναι από κάθε άποψη (χροιά, τοποθέτηση) καθαρά ποπ και το πείραμα με το λαϊκό μπορεί να βοήθησε το παιδί να γίνει γνωστός ακόμη και σε όσους δηλώνουν φανατικοί παντελιδικοί, όμως την ίδια στιγμή το τραγούδι καθεαυτό αδικήθηκε.
Κώστας Μαρτάκης - Μόνος μου
Σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες περιπτώσεις, το λάθος του δημιουργού (στιχουργός-συνθέτης ο Στέλιος Ρόκκος) στο συγκεκριμένο τραγούδι ήταν που δεν το κράτησε για να το ερμηνεύσει ο ίδιος, αλλά το παραχώρησε σ' έναν τραγουδιστή με εξαιρετικά γλυκιά χροιά, που πολύ δύσκολα μπορεί ν' αναδείξει σε όλο του το βάθος ένα τόσο δυναμικό κομμάτι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τραγούδησε σωστά από τεχνική άποψη, όμως όσες φορές ακούω το τραγούδι, δεν μπορώ να μην σκεφτώ πόσο κρίμα είναι που δεν το ερμηνεύει ο Ρόκκος, η φωνή του οποίου δένει απόλυτα με τους στίχους και τη μελωδία - μια άποψη που είχα από την πρώτη στιγμή, πριν καν δω την άμεση εμπλοκή του Ρόκκου με το τραγούδι.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που πιστεύετε ότι αδικήθηκε στην πρώτη του εκτέλεση και ότι άξιζε μια πιο "σωστή" φωνή; Γράψτε την άποψή σας στα σχόλια.
Σχετικά θέματα:
-- Οι άτυχοι: Τραγούδια που έφτασαν στην πηγή, αλλά δεν ήπιαν νερό.
-- Τραγούδια που έγιναν περισσότερο γνωστά σε.. επανεκτέλεση
Stan - Όταν αγαπάς
Ένα πολύ ενδιαφέρον τραγούδι, που ακούστηκε πολύ στα ραδιόφωνα, όμως θα μπορούσε πραγματικά ν' απογειωθεί με μια φωνή περισσότερο λαϊκή. Κακά τα ψέματα, η φωνή του Σταν, ο οποίος υπέγραψε και τους πολύ όμορφους στίχους του κομματιού, είναι από κάθε άποψη (χροιά, τοποθέτηση) καθαρά ποπ και το πείραμα με το λαϊκό μπορεί να βοήθησε το παιδί να γίνει γνωστός ακόμη και σε όσους δηλώνουν φανατικοί παντελιδικοί, όμως την ίδια στιγμή το τραγούδι καθεαυτό αδικήθηκε.
Κώστας Μαρτάκης - Μόνος μου
Σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες περιπτώσεις, το λάθος του δημιουργού (στιχουργός-συνθέτης ο Στέλιος Ρόκκος) στο συγκεκριμένο τραγούδι ήταν που δεν το κράτησε για να το ερμηνεύσει ο ίδιος, αλλά το παραχώρησε σ' έναν τραγουδιστή με εξαιρετικά γλυκιά χροιά, που πολύ δύσκολα μπορεί ν' αναδείξει σε όλο του το βάθος ένα τόσο δυναμικό κομμάτι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τραγούδησε σωστά από τεχνική άποψη, όμως όσες φορές ακούω το τραγούδι, δεν μπορώ να μην σκεφτώ πόσο κρίμα είναι που δεν το ερμηνεύει ο Ρόκκος, η φωνή του οποίου δένει απόλυτα με τους στίχους και τη μελωδία - μια άποψη που είχα από την πρώτη στιγμή, πριν καν δω την άμεση εμπλοκή του Ρόκκου με το τραγούδι.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που πιστεύετε ότι αδικήθηκε στην πρώτη του εκτέλεση και ότι άξιζε μια πιο "σωστή" φωνή; Γράψτε την άποψή σας στα σχόλια.
Σχετικά θέματα:
-- Οι άτυχοι: Τραγούδια που έφτασαν στην πηγή, αλλά δεν ήπιαν νερό.
-- Τραγούδια που έγιναν περισσότερο γνωστά σε.. επανεκτέλεση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου