ΑΠΟ ΤΟΥΣ INDIGNADOS ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ OCCUPY THE WALL STREET

      Όλα ξεκίνησαν από ένα αυθόρμητο κίνημα στην Ισπανία  μία εβδομάδα πριν τις τοπικές εκλογές στη χώρα τον περασμένο Μάιο. Η έννοια «αυθόρμητο» είναι βέβαια σχετική, καθώς η πρωτοβουλία ανήκε σε μία πρόσκληση-κάλεσμα στο facebook, όμως χιλιάδες ήταν αυτοί που ανταποκρίθηκαν χωρίς κάποια άλλη οργάνωση ή κομματική ταμπέλα καταλαμβάνοντας την κεντρική πλατεία El Sol της Μαδρίτης. Απηυδησμένοι από τον ανούσιο προεκλογικό αγώνα ζητούσαν από τα κόμματα να τους ακούσουν, να κατανοήσουν τα προβλήματά και τις αγωνίες τους σε μια χώρα όπου η ανεργία έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, ειδικά μεταξύ των νέων. Τα ισπανικά μέσα ενημέρωσης αμήχανα μπροστά σ’ αυτό το πρωτόγνωρο κίνημα ακομμάτιστης λαϊκής διαμαρτυρίας τους βάφτισαν Indignados, δηλαδή Αγανακτισμένους, ενώ οι ίδιοι αρχικά αυτοαποκαλούνταν Κίνημα 15Μ (της 15^ης Μαΐου). Σύντομα, το κίνημα αυτό μεταφέρθηκε και στη χώρα μας, μόνο που εδώ εξαρχής οι πολίτες που κατέβηκαν στις πλατείες αποκαλούνταν από μόνοι τους Αγανακτισμένοι. Ξέσπασμα οργής με μούντζες προς το Κοινοβούλιο και απαξιωτικά συνθήματα, προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης των διαμαρτυρόμενων πολιτών από περιθωριακές, ακραίες πολιτικές ομάδες οδήγησαν στην γρήγορο άνοδο, αλλά και το ξεφούσκωμα του φαινομένου στην Ελλάδα, όταν οι αυθόρμητες ειρηνικές διαμαρτυρίες άρχισαν να μετατρέπονται σε χώρους επεισοδίων και εκφώνησης πύρινων πολιτικών λόγων wannabe ηγετών.

    Τι παράξενο όμως … ενώ το κίνημα άρχισε να εξασθενεί στην Ελλάδα και την Ισπανία ή να εκφράζεται με αντιφατικό τρόπο σε χώρες όπως το Ισραήλ, όπου οι πολίτες κατέβηκαν στις πλατείες με αφορμή την άνοδο στην τιμή του τυριού κότατζ, το κίνημα των πολιτών που ζητούσαν να ακουστούν από τις ηγεσίες τους, που αμφισβητούσαν την επιτυχία του υπάρχοντος καπιταλιστικού μοντέλου, άρχισε να μεγαλώνει στην καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού. Αν και το κίνημα “Occupy the Wall Street” καμία οργανωτική ή ιδεολογική σχέση δεν έχει με τους Ισπανούς indignados ή τους Έλληνες αγανακτισμένους, ωστόσο αποτυπώνει την ίδια ανησυχία που ολοένα και αυξάνεται στον πλανήτη, όσο οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης βαθαίνουν: ποιους θέλουμε να προστατέψουμε, τους πολίτες που είναι η βάση της ίδιας της ύπαρξης μιας κοινωνίας (το 99%) ή τις τράπεζες και τους προνομιούχους (το 1%) που ευθύνονται για την εμφάνιση της κρίσης επιβαρύνοντας όμως ολοένα και περισσότερο τους πολίτες που δε φταίνε; 
      Το δίλημμα μπορεί να μοιάζει απόλυτο και απλουστευτικό, όμως εξίσου απόλυτες και προκλητικά ανισοβαρείς είναι και οι λύσεις που προτείνονται όλο αυτό το διάστημα και οι οποίες ουσιαστικά θρέφουν το δίλημμα που θέτουν οι πολίτες. Είναι σαφές - έχουμε βαρεθεί να το ακούμε - ότι αν καταρρεύσουν οι τράπεζες θα χάσουμε τις καταθέσεις μας, η φτώχεια θα είναι ανυπόφορη κλπ. Είναι όμως προτιμότερο να ασχολούμαστε μόνο με το πώς θα προστατέψουμε τις τράπεζες που μας οδήγησαν ως εδώ, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους; Και ποιοι πολίτες προστατεύονται τελικά, όταν ο πολίτης με μικρές ή ακόμα και μεσαίες καταθέσεις στην τράπεζα αναγκαστικά θα καταφύγει στα λιγοστά χρήματα που έβαλε στην άκρη, εφόσον το κλίμα επιβαρύνεται από τη συνεχή φορολόγηση, τη μείωση μισθών και την έκρηξη της ανεργίας;

       Σίγουρα η λύση δε θα έρθει μέσα από τη σύγκρουση και το μηδενισμό. Οικονομικές κρίσεις έχουν ξαναεμφανιστεί και οδήγησαν σε ακρότητες όπου εφαρμόστηκαν ακραίες λύσεις (άνοδος του ναζισμού στην Ευρώπη τον Μεσοπόλεμο) αλλά και σε ομαλό πέρασμα σε μια καλύτερη εποχή όπου εφαρμόστηκαν πιο προσγειωμένες λύσεις (όπως με το New Deal του Ρούζβελτ στις ΗΠΑ την ίδια περίοδο). Χρειάζονται όμως ηγέτες με ανοιχτά μάτια, καθαρό μυαλό και χωρίς εξαρτήσεις για να συμβεί αυτό.