16 Αυγούστου 2012

Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΤΖΟΝΤΙ ΦΟΣΤΕΡ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΤΕΝ ΣΤΙΟΥΑΡΤ ΚΑΙ Η ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ


Η Τζόντι Φόστερ είναι μια ηθοποιός με χαμηλό προφίλ, αλλά και με ισχυρή άποψη, την οποία και δε διστάζει να εκφράσει δημόσια, όταν κρίνει ότι είναι απαραίτητο. Χθες, 15 Αυγούστου, η ηθοποιός κοινοποίησε μέσω της δημοφιλούς ιστοσελίδας TheDailyBeast.com τις σκέψεις της αναφορικά με την εύκολη κατακραυγή που ξεσηκώνεται κατά των νεαρών ηθοποιών στην εποχή των social media, με αφορμή την κανιβαλιστική αντιμετώπιση της ηθοποιού Κρίστεν Στιούαρτ, με την οποία άλλωστε η Φόστερ είχε συνεργαστεί το 2001 στην ταινία "Δωμάτιο Πανικού", όταν η Στιούαρτ υποδύθηκε την ανήλικη κόρη της, με την οποία είχαν παγιδευτεί στο ειδικά διαμορφωμένο καταφύγιο ενός διαμερίσματος του Μανχάταν, στο οποίο είχαν εισβάλλει ληστές. Παράλληλα, στο κείμενο της η Τζόντι Φόστερ μοιράζεται όμορφες αναμνήσεις από εκείνη τη συνεργασία και δίνει τη δική της συμβουλή ζωής στην 22χρονη πλέον ηθοποιό, συμβουλή που ουσιαστικά απευθύνεται σε κάθε νεαρό ηθοποιό που βρίσκεται στα πρώτα βήματα της καριέρας του.
"Όλοι έχουμε δει του τίτλους στα ράφια "Η Κρίστεν Στιούαρτ στα πράσα". Όλοι ξεφυλλίσαμε τις πολυτελείς σελίδες "Η Κρίστεν και ο Ρομπ ζευγάρι;" Όλοι είχαμε στιγμιότυπα: "Μου αρέσει αυτό το φόρεμα. μισώ τα μαλλιά". Ωραίο ζευγάρια. Άσχημα παπούτσια"". Έτσι ξεκινάει το μακροσκελές κείμενο της η δύο φορές βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός, συνεχίζοντας: "Δεν υπάρχει καμία ενοχή στο να αναγνωρίσουμε το ανθρώπινο ενδιαφέρον για το κρεβάτι των δημόσιων προσώπων. Είναι τόσο παλιό όσο και τα βουνά. Ανεβάζουμε στα ύψη νέους, ωραίους ανθρώπους και μετά τους προσγειώνουμε για να δούμε τα ράμματα τους. Να δούμε ότι είναι σαν εμάς. Όμως σπάνια σκεφτόμαστε τις παιδικές ηλικίες που καταστρέφουμε εν αγνοία μας στην πορεία".
Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στην καριέρα της, η Φόστερ υπενθυμίζει: "Είμαι ηθοποιός από 3 ετών, εδώ και 46 χρόνια. Δεν έχω αναμνήσεις μιας παιδικής ηλικίας μακριά από τη δημόσια θέα. Μου είπαν ότι οι άνθρωποι με βλέπουν σαν ένα επιτυχημένο παράδειγμα. Συχνά με πλησιάζουν άνθρωποι για να με ρωτήσουν πώς κατάφερα να είμαι τόσο φυσιολογική....", αν και παραδέχεται ότι κατάφερε να αναπτύξει τους δικούς της μηχανισμούς προστασίας, που της έχουν εξασφαλίσει τη "μέγιστη προσωπική αξιοπρέπεια". Αν, όμως, την εποχή που η Τζόντι Φόστερ κατακτούσε την κορυφή της επιτυχίας, τα μόνα που απαιτούνταν από έναν ηθοποιό ήταν "η πειθαρχία και η δύναμη της θέλησης" για να μπορέσει να διαφυλάξει την προσωπική του ζωή, σήμερα τα πράγματα είναι πολύ δυσκολότερα.
Αναρωτιέται: "Αν ήμουν μια νεαρή ηθοποιός ή βρισκόμουν στο ξεκίνημα της καριέρας μου σήμερα στην εποχή των social media και της πληρωμής του αντιτίμου από το κυνηγητό θα είχα επιβιώσει;". Δεν είναι αισιόδοξη. Μάλλον θα τα είχε παρατήσει: "Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ: αν ήμουν νεαρή ηθοποιός σήμερα, θα τα παρατούσα πριν καν ξεκινήσω. Αν έπρεπε να επιβιώσω μέσα σ' αυτό το μιντιακό πολιτισμό, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να επιβιώσω. Θα ήλπιζα μόνο ότι κάποιος που με αγαπούσε πραγματικά θα περνούσε γύρω μου το χέρι του και θα με τραβούσε μακριά προς την ασφάλεια. ..... Κάποια άλλη ηθοποιός θα είχε πάρει τη θέση μου (σ.μ.: στους διάφορους ρόλους που την καθιέρωσαν), όμως θα επιβίωνε από τους παπαράτσι που θα κοίταζαν τα παράθυρά της, τις ονλάιν παρενοχλήσεις, τις δημόσιες διαπομπεύσεις, χωρίς να πάρει υπερβολική δόση ναρκωτικών σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου ή χωρίς να γεμίσει το πρόσωπο της με βελόνες μέχρι να γίνει αγνώριστο;".
Είναι διαδεδομένη, κυρίως μεταξύ των δημοσιογράφων που ασχολούνται με το gossip ρεπορτάζ, ότι - ούτε λίγο ούτε πολύ - οι ηθοποιοί επιθυμούν να ασχολούνται όλοι με την ιδιωτική τους ζωή και γι' αυτό ασχολούνται μ' ένα τέτοιο επάγγελμα, στο οποίο είναι στραμμένα τα φώτα της δημοσιότητας. Η θέση της Τζόντι Φόστερ είναι τελείως διαφορετική: "Η υποκριτική έχει σχέση με το να επικοινωνείς την αδυναμία σου, να επιτρέπεις στην αλήθεια που βρίσκεται μέσα σου να λάμψει ανεξάρτητα αν φαίνεται ανόητη ή ντροπιαστική. Να ανοιχτείς και να δοθείς ολοκληρωτικά. Είναι μια πράξη ελευθερίας, αγάπης, σύνδεσης. Οι ηθοποιοί επιθυμούν να γίνονται γνωστοί σε βάθος για τις λεπτές αποχρώσεις του χαρακτήρα τους, για τις ατέλειες τους, για τα ένστικτα τους, την προθυμία τους να αποτύχουν. Όσο πιο άφοβοι είναι, τόσο πιο αληθινή είναι η απόδοση του ρόλου. Πώς μπορείς να το κάνεις αυτό, όταν γνωρίζεις ότι θα κριθείς προσωπικά, θα σε σουβλίσουν, θα σε προδώσουν;"
Στη συνέχεια, η Τζόντι Φόστερ θυμάται τη συνεργασία της με την 11χρονη τότε Κρίστεν σε ένα από τα πρώτα βήματα της καριέρας της - είχαν προηγηθεί τρεις μικρές κινηματογραφικές εμφανίσεις, στις δύο εκ των οποίων το όνομα της δεν αναφερόταν καν στο καστ. "Το 2001 πέρασα 5 μήνες με την Κρίστεν Στιούαρτ στο πλατό του "Panic Room" ("Δωμάτιο Πανικού") κυρίως χωμένες σ' ένα χώρο στο μέγεθος μιας ντουλάπας του Μανχάταν. Μιλούσαμε και γελούσαμε για ώρες, μοιραζόμασταν αυθόρμητα μυστήρια και διασκεδάζαμε την πλήξη μας. Άρχισα ν' αγαπάω εκείνο το παιδί".
Αφηγείται, μάλιστα, πώς είχε διοργανώσει η ίδια το πάρτι για τα γενέθλια της Κρίστεν, πόσο τη θαύμασε εκείνο το βράδυ βλέποντας τη να παίζει μπάσκετ με πάθος, πώς ευχόταν μέσα της να έμοιαζε στην Κρίστεν το παιδί που η ίδια κυοφορούσε εκείνη την περίοδο: "Δε θέλει να γίνει ηθοποιός όταν μεγαλώσει, σωστά;", ρώτησε σε μια στιγμή τη μητέρα της Στιούαρτ, η οποία της απάντησε μ' έναν αναστεναγμό "Δυστυχώς, θέλει". "Και οι δυο γελάσαμε και σηκώσαμε τους ώμους με αμφιθυμία που γεννήθηκαν από την εμπειρία", θυμάται η Φόστερ, η οποία είχε επιμείνει: "Δεν μπορείς να τη μεταπείσεις;"... "Προσπάθησα. Το αγαπάει. Απλά το αγαπάει", ήταν η απάντηση.
Η τελευταία παράγραφος της ανοικτής επιστολής της Τζόντι Φόστερ αποτελεί ένα είδος μητρικής συμβουλής προς την άλλοτε κινηματογραφική της κόρη Κρίστεν, αλλά και σε κάθε ηθοποιό που βρίσκεται στα πρώτα βήματα της καριέρας του κι έχει ν' αντιμετωπίσει μπροστά του την "καυτή ανάσα" των ΜΜΕ που αρέσκονται στο να δημιουργούν και ταυτόχρονα να γκρεμίζουν καριέρες. Αν θέλετε, είναι μια ακόμα ευρύτερη συμβουλή προς κάθε άνθρωπο που κάνει τα πρώτα του βήματα σε οποιοδήποτε χώρο:
"Η μητέρα μου είχε μια παροιμία που συνήθιζε να λέει μετά από κάθε μικρή αδικία, κάθε αναποδιά, κάθε στιγμή της απόλυτης δυστυχίας: "Θα περάσει κι αυτό". Θεέ μου, πόδι μισούσα αυτή τη φράση. Φάνταζε πάντα τόσο μπανάλ και εκτός κλίματος, σαν να μου έλεγε ο πόνος μου ήταν άνευ σημασίας. Τώρα απλά φαίνεται γραφικό, αλλά παραδόξως αλήθεια ... Τελικά αυτό όλο θα περάσει. Ο δημόσιος τρόμος του σήμερα τελικά θα φύγει μακριά. Και, ναι, αλλάζεις από το φοβερό απόηχο του απολογισμού που αφήνουν πίσω τους. Εμπιστεύεσαι λιγότερο. Υπολογίζεις τα βήματά σου. Επιβιώνεις. Ας ελπίσουμε ότι στη διαδικασία δε θα χάσεις την ικανότητά σου να ανοίξεις και πάλι τα χέρια σου στον αέρα και ότι δε θα γυρίσεις πάλι στην άγρια ​​εγκατάλειψη. Αυτό είναι το απόλυτο F.U. (σ.μ.: το "άει γαμηθείτε") και - τελικά - το πιο όμορφο εργαλείο επιβίωσης. Μην τους αφήσεις να το πάρουν μακριά από σένα".

[Μπορείτε να διαβάσετε - στα αγγλικά - ολόκληρο το κείμενο της Τζόντι Φόστερ στη διεύθυνση: http://www.thedailybeast.com/articles/2012/08/15/jodie-foster-blasts-kristen-stewart-robert-pattinson-break-up-spectacle.html]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου