Η Λουάν ήθελε ν' ανανεώσει την γκαρνταρόμπα της κι έτσι βγήκε για ψώνια στο αγαπημένο της κατάστημα. Εκεί εντόπισε ένα πολύ ωραίο μπλουζάκι, το οποία σκόπευε να φορέσει σε μια συνάντηση παλαιών συμμαθητών, όμως διαπίστωσε ότι το πορτοφόλι της ήταν άδειο, ενώ είχε ξεχάσει να πάρει μαζί της την κάρτα για να βγάλει χρήματα από το ΑΤΜ. Η Λουάν δεν πανικοβλήθηκε, αλλά έκανε κάτι καλύτερο. Έφυγε από το κατάστημα φορώντας το νέο μπλουζάκι, χωρίς να πληρώσει. Ο συναγερμός δεν χτύπησε κατά την έξοδο κι αυτό όχι επειδή είχε χαλάσει ο μηχανισμός. Άλλωστε, ούτε οι πωλήτριες, που την έβλεπαν να φεύγει φορώντας το εμπόρευμα, προσπάθησαν να την σταματήσουν. Γιατί;
Η Λουάν, που κατά τ' άλλα είναι φανταστικό πρόσωπο, ήξερε ότι μπορούσε να φύγει νόμιμα από το κατάστημα ζητώντας να της δώσουν μια προθεσμία να δοκιμάσει το ρούχο, ώστε να διαπιστώσει αν της πηγαίνει κι αν θέλει πραγματικά να το αγοράσει. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Στην Ιαπωνία, την χώρα των εκπλήξεων, όλα γίνονται, ενώ το συγκεκριμένο κόνσεπτ, που επιτρέπει σ' έναν πελάτη να δοκιμάσει το ρούχο εκτός μαγαζιού, κάτι σαν test fashion, εφαρμόζεται σε μια γνωστή αλυσίδα καταστημάτων της χώρας, την GU.
Πώς γίνεται η διαδικασία; Ο πελάτης επιλέγει το ρούχο που του αρέσει. Απευθύνεται στο ειδικό ταμείο και ζητάει να το δοκιμάσει εκτός, ώστε να κόψει αντιδράσεις από γνωστούς και αγνώστους και ν' αποφασίσει αν πράγματι θα το αγοράσει. Αφού αφήσει τα στοιχεία του (όνομα και τηλέφωνο) στον υπεύθυνο υπάλληλο, φεύγει χωρίς να πληρώσει ούτε καν μια μικρή προκαταβολή. Θα πρέπει, όμως, να ξαναγυρίσει κάποια στιγμή μέσα στη διάρκεια της ημέρας και είτε ν' αγοράσει το ρούχο που δανείστηκε είτε να το επιστρέψει, αν οι αντιδράσεις που δέχτηκε δεν ήταν και τόσο καλές.
Ένας πελάτης μπορεί να δανειστεί κατ' αυτόν τον τρόπο μέχρι και τρία ρούχα, ενώ το ανώτατο όριο είναι τριάντα πελάτες την ημέρα. Η εταιρία δεν φοβάται μήπως μπει μέσα οικονομικά κατ' αρχήν διότι διαθέτει τα στοιχεία των δανειστών πελατών, που προφανώς ταυτοποιούνται με κάποιον τρόπο, αλλά και διότι πουλάει ρούχα χαμηλού κόστους, η εμπορική αξία των οποίων δεν υπερβαίνει τα 20 δολάρια. Ε, και βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η ιδέα εφαρμόζεται στην Ιαπωνία, όπου οι άνθρωποι έχουν μια τάση να είναι από πολύ έως υπερβολικά πολύ ειλικρινείς. Για παράδειγμα, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο από ελληνικό κατάστημα με την ίδια επιτυχία.
Βέβαια, υπάρχουν και ενστάσεις, που αφορούν κυρίως θέματα υγιεινής. Τι γίνεται με τον πελάτη που ήθελε να "δοκιμάσει" ένα ρούχο απλά για να κάνει τη μόστρα του, χωρίς να έχει εξ αρχής διάθεση να το αγοράσει, αλλά το φορούσε από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ που το επέστρεψε; Εδώ, χρειάζονται περισσότερες διευκρινίσεις από την ιαπωνική αλυσίδα.
πηγή της πληροφορίας: Kotaku.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου