Όπως συμβαίνει και με κάθε ταινία που έχεις δει δεκάδες φορές στην ζωή σου και ξέρεις το τέλος, έτσι και η Ανάσταση, αποτελεί ένα είδος ετήσιας ρουτίνας. Μια φορά το χρόνο, κάποιο Σαββατόβραδο του Απριλίου ή ελάχιστες φορές, όπως φέτος, στις αρχές Μαΐου, φοράμε τα καλά μας, κρατούμε τις λαμπάδες μας στο χέρι και δίνουμε ραντεβού με τους υπόλοιπους ενορίτες στο προαύλιο της εκκλησίας, να λάβουμε το "άγιο φως", να ακούσουμε τον παπά να ψέλνει "Χριστός Ανέστη" και αμέσως μετά, θαρρείς και είμαστε όλοι συνενοημένοι, κάνουμε μεταβολή και είτε γυρνούμε πίσω στο σπίτι είτε τρέχουμε να "λιώσουμε" σε κάποιο κλαμπάκι με το που θ' ακουστούν οι πρώτες κροτίδες. Αυτές είναι, άλλωστε, και το "άλλοθι" μας για να την κάνουμε μ' ελαφρά προς απογοήτευση των παπάδων - οι κροτίδες, αλλά και η μαγειρίτσα που μας περιμένει στο τραπέζι ύστερα από τη νηστεία της Μ. Εβδομάδας, κι ας μη νηστέψαμε.
Η ιδιαιτερότητα της φετινής Ανάστασης, πέρα από την καλοκαιρινή ζέστη και τα κοντομάνικα T-shirt που πολλοί φορέσαμε για να ευχηθούμε το "Χριστός Ανέστη", ήταν η εξαφάνιση των κροτίδων. Τουλάχιστον αυτό συνέβη στη γειτονιά μου, αλλά και στις περισσότερες εκκλησίες της περιοχής. Άλλες χρονιές, γινόταν πανζουρλισμός με το που ηχούσαν για πρώτη φορά οι καμπάνες. Μάλιστα, χάρη στον υπόκωφο θόρυβο των κροτίδων που ακούγαμε από μακριά, παίζαμε κι ένα είδος παιχνιδιού, όπου ανακαλύπταμε ποιος από τους παπάδες της περιοχής ήταν... παπατρέχας: "Στην τάδε ενορία ο Χριστός βιάστηκε ν' αναστηθεί πέντε λεπτά νωρίτερα", "Ο δικός μας παπάς μια ζωή αργεί" και άλλα τέτοια χαριτωμένα έσπαζαν τη ρουτίνα.
Φέτος, όμως; Θέλετε η ζέστη; Θέλετε η οικονομική κρίση; Θέλετε η εντατικοποίηση των ελέγχων για τις -ούτως ή άλλως- παράνομες κροτίδες; Θέλετε απλά η συγκυρία, ένα τοπικό παράδοξο που δεν αποτέλεσε γενικότερη τάση στον εορτασμό ανά τη χώρα; Γεγονός είναι ότι φέτος ο Χριστός αναστήθηκε μόνο με τη συνοδεία των καμπανών και όχι των κροτίδων. Κι ας φοβόταν από νωρίς η μητέρα μου, όπως κάθε χρόνο, "να μην πάμε πολύ μπροστά, για να φύγουμε αμέσως μόλις αρχίσουν τα μπαμ μπουμ".
Σποραδικά μπαμ μπουμ είχαν, βέβαια, ακουστεί νωρίτερα, κατά τη διάρκεια της ημέρας σε άσχετες ώρες, προαναγγέλλοντας μια "εκρηκτική βραδιά", που φαινόταν να μην είναι συνεπής στο ετήσιο ραντεβού της. Τι οι καμπάνες σταμάτησαν να χτυπούν χαρμόσυνες, τι είχαμε πάρει το δρόμο της επιστροφής με ταχύ βήμα, φοβούμενοι μη σβήσει η λαμπάδα στο δρόμο, ψηλά στον ουρανό επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπή.
Κι ενώ οι συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από την πρωτόγνωρη και παράδοξη αυτή ηρεμία -τι έγινε ρε παιδιά, γίναμε βορειοευρωπαίοι και στον εορτασμό του Πάσχα;- ύστερα από κάνα εικοσάλεπτο, με χαρακτηριστική χρονοκαθυστέρηση, οι κροτίδες αντηχούσαν και πάλι, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Και η ηρεμία επανήλθε. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, απλά το έθιμο έγινε πιο ελληνικό πιο ποτέ και άργησε λιγάκι στο ραντεβού του, όπως συνηθίζουμε άλλωστε ν' αργοπορούμε οι περισσότεροι Έλληνες.
Και του χρόνου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου