Σαν σήμερα: 4 Αυγούστου

Σήμερα είναι Κυριακή, 4 Αυγούστου 2013.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - γενέθλια:

Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ετοιμάζεται να σβήσει 52 κεράκια στην τούρτα του σήμερα, μια μέρα κατά την οποία γεννήθηκαν αρκετοί πολιτικοί ηγέτες. Από τον ιστορικό ηγέτη της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης Γιασέρ Αραφάτ (1929-2004) μέχρι τον πρώην πρωθυπουργό της Ισπανίας Χοσέ Λουίς Θαπατέρο (53 ετών) και τον Σουηδό πρωθυπουργό Φρέντρικ Ράινφελντ (48). 

Στις 4 Αυγούστου, όμως, δεν γεννήθηκαν μόνο πολιτικοί, αλλά και ο Γάλλος σχεδιαστής Λουί Βιτόν (1821-1892), ο Νορβηγός συγγραφέας Κνουτ Χάμσουν (1859-1952, Νόμπελ Λογοτεχνίας 1920) ο θρύλος της τζαζ Λούις Άρμστρονγκ (1901-1971), αλλά κι ένας από τους διασημότερους άντρες τοπ μόντελ, ο Σουηδός Μάρκους Σένκεμπεργκ (σήμερα 45 ετών).

Έλληνες που έχουν σήμερα γενέθλια είναι οι ηθοποιοί Μπέτυ Αρβανίτη (74 ετών) και Δάνης Κατρανίδης (64), ο παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής Νίκος Λυμπερόπουλος (38), αλλά και ο ελληνικής υπηκοότητας, παλαίμαχος Σέρβος ποδοσφαιριστής Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, που γεννήθηκε στις 4 Αυγούστου 1972. 

Τέλος, στις 4 Αυγούστου γεννήθηκε και ο τραγουδιστής του Νέου Κύματος, που σήμερα δεν βρίσκεται στην ζωή, Γιώργος Ζωγράφος (1936-2005).

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info:

Στις 4 Αυγούστου 1929 πραγματοποιήθηκαν δημοτικές εκλογές, ενώ ο Σπύρος Μερκούρης εξελέγη για τέταρτη και τελευταία φορά δήμαρχος της Αθήνας, δεκαπέντε χρόνια μετά τη λήξη της προηγούμενης θητείας του, παρόλο που οι δύο κύριες πολιτικές παρατάξεις υποστήριζαν άλλους υποψήφιους (οι Φιλελεύθεροι το μέχρι τότε δήμαρχο Πάτση και το Λαϊκό κόμμα τον πρώην υπουργό Αντώνη Χρηστομάνο.

Στις 4 Αυγούστου 1936, ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς βρήκε την αφορμή που έψαχνε για να κηρύξει δικτατορία. Ήδη από τις 30 του περασμένου Απριλίου η Βουλή είχε επί της ουσίας αυτοδιαλυθεί εξουσιοδοτώντας "την παρούσαν Κυβέρνησιν όπως, δια Νομοθετικών Διαταγμάτων, εκδιδομένων μετά σύμφωνον γνώμην της Επιτροπής Νομοθετικής εξουσιοδοτήσεως, συμπληρώση, τροποποιήση ή καταργήση Συντακτικάς Πράξεις πλην των αφορωσών τον κανονισμόν της Βουλής". 

Ωστόσο, στις 4 Αυγούστου κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος και διαλύθηκε -τυπικά πλέον- η Βουλή με προεδρικό διάταγμα, ενώ ο Μεταξάς στο διάγγελμα του επικαλέστηκε τον κομμουνιστικό κίνδυνο. "Η Βουλή αύτη αποτυχούσα  εις τους κυρίους αυτής προορισμούς, όχι μόνον δεν ανταποκρίνεται πλέον προς την θέλησιν του έθνους, αλλά καθίσταται και επιβλαβής, καθόσον ο κομμουνισμός επωφελείται σημαντικώς και της καταστάσεως ταύτης, διά την ενίσχυσιν της επικειμένης ήδη ανατρεπτικής του εκδηλώσεως", έγραφε μεταξύ άλλων το ειδικό προεδρικό διάταγμα.

Αφορμή ήταν η κήρυξη απεργίας από τα δύο εργατικά κέντρα των Αθηνών για τις 5 Αυγούστου και μόνο για την Αθήνα και τον Πειραιά "εις ένδειξιν διαμαρτυρίας διά την εφαρμογήν  της υποχρεωτικής διαιτησίας, διά το νομοσχέδιον περί ασφαλιστικών ταμείων και την μη εφαρμογήν των Κοινωνικών Ασφαλίσεων". Δεν ήταν η πρώτη απεργία που εκδηλωνόταν στη χώρα τη χρονιά εκείνη, ούτε υπήρχαν ενδείξεις έκρηξης επαναστάσεως, αλλά η ελληνική αστυνομία καθ' όλην την περίοδο της διακυβέρνησης Μεταξά -και υπό την εκκωφαντική σιωπή του πολιτικού κόσμου, που του είχε παραδώσει ουσιαστικά τα κλειδιά- είχε επιδείξει τόση αυταρχικότητα στην καταστολή των διαδηλώσεων, ώστε υπήρχαν νεκροί (Θεσσαλονίκη, Σέρρες, Βόλος). Μάλλον αυτό ήθελε ν' αποφύγει ο δικτάτορας. 

Την ίδια μέρα, η εφημερίδα "Βραδυνή", που κυκλοφόρησε πριν την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου, προειδοποιούσε προφητικά σε άρθρο της: "Δεν υποστηρίζομεν, βεβαίως ότι οι εκπρόσωποι των εργατών θα έπρεπε να μείνουν με τας χείρας εσταυρωμένας, εφόσον είνε πεπεισμένοι ότι ο θεσμός της υποχρεωτικής διαιτησίας πρόκειται να αποβή εις βάρος της εργατικής τάξεως και των καλώς εννοουμένων συμφερόντων της. Έχουν όμως εις την διάθεσίν των πλείστα άλλα μέσα να αντιδράσουν κατά του κυβερνητικού μέτρου. Και προ πάντός έχουν την υποχρεώσιν να λάβουν υπ' όψιν των τας παρασκηνιακάς εκείνας σκοτεινάς συνωμοτικάς ενεργείας, αίτινες σκοπίμως εμφανίζουσαι την απεργιακήν κίνησιν ως ανατρεπτικήν, επιδιώκουν να πλέξουν τα δικτατορικά σχέδια γύρω από αυτήν εις τρόπον, ώστε να καταστήσουν δήθεν σωτήριον και δήθεν αναγκαίαν την ολοκληρωτικήν αφαίρεσιν των ελευθεριών του λαού".

Αντίθετα, τα "Αθηναϊκά Νέα" αν και στο κύριο άρθρο τους επισήμαιναν ότι "Η πολιτική κατάστασις, χωρίς να είνε η επιθυμητή, δεν εμφανίζει όμως και καμμίαν μεγάλην ανωμαλίαν, η οποία θα εδικαιολογούσε την έκρηξιν μιας ανωμαλίας μεγαλειτέρας από αυτήν", στο ρεπορτάζ σχετικά με την κήρυξη της απεργίας, τη χαρακτήριζαν αδικαιολόγητη επισημαίνοντας ότι "Η δημιουργία συγκρούσεων μόνον τους παρακινούντας τους εργάτας εις απεργίαν θα ωφελούσε. Θα τους έδιδε μίαν εισέτι απόδειξιν του πολέμου της κυβερνήσεως εναντίον των εργατών με την επίκλησιν του οποίου εξερεθίζουν τους οπαδούς των και τους εξωθούν εις απεργίας αδικαιολογήτους και από καθαρώς εργατικής απόψεως εντελώς περιττάς".

Στις 4 Αυγούστου 1965, σε νέα φάση εισήλθε η πολιτική κρίση που είχε ξεσπάσει στη χώρα στις 15 του περασμένου Ιουλίου, όταν η Βουλή αρνήθηκε να παράσχει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Αθανασιάδη-Νόβα.