Το καλοκαίρι είναι μια πάρα πολύ ωραία εποχή, ερωτική, χαλαρωτική και απολογιστική πριν την επανεκκίνηση του φθινοπώρου. Όμως, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα καλά πράγματα στην ζωή και αντιστρέφοντας τη γνωστή παροιμία, "ουδέν καλόν αμιγές κακού". Το καλοκαίρι ξυπνάει στους περισσότερους και από κάποιον εφιάλτη.
Αυτός που ξεμένει στην πόλη, φοβάται τον καύσωνα. Ο μεσόκοπος σαραντάρης φοβάται το ξεχειλωμένο, φυσικό σωσίβιο γύρω από την κοιλιά, αν και δεν είναι ικανό να του μειώσει την όρεξη -καλοκαίρι χωρίς μπιρόνι γίνεται; Η μαμά του Λαλάκη φοβάται μήπως ο γιος της απομακρυνθεί στ' ανοιχτά της θάλασσας, ενώ ο Λαλάκης φοβάται τις φωνές της μάνας του, που θα τον ρεζιλέψουν σ' όλη την παραλία - κυρίως όμως στο κορίτσι της διπλανής ξαπλώστρας.
Τέλος πάντων, λίγο πολύ ο κάθε άνθρωπος ζει το δικό του προσωπικό εφιάλτη το καλοκαίρι και ο δικός μου ακούει στο όνομα κουνούπια. Τι ύπουλα που είναι! Ενώ όλα σχεδόν τα ζωντανά της φύσης φροντίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους είτε με το υπερμεγέθες εκτόπισμα τους, είτε με κάποιον ήχο ή ακόμα και με τη χαρακτηριστική τους μυρωδιά, αυτό δεν ισχύει για τα κουνούπια. Είναι μικροσκοπικά, άοσμα, ενώ το όποιο βούισμα τους ακούγεται μόνο αφού προηγουμένως έχουν εξαπολύσει την επίθεσή τους. Και βέβαια, πολλές φορές δεν ακούγονται ούτε καν τότε, όταν π.χ. βρίσκεσαι σ' ένα υπαίθριο κλαμπ, συζητάς με τους φίλους σου ή... κοιμάσαι. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, τα κουνούπια γίνονται αντιληπτά με το.. φαγούρισμα που είτε διακόπτουν τον μακάριο καλοκαιρινό σου ύπνο είτε σ' αναγκάζουν να παριστάνεις τη θεά Κάλι σε δημόσιο χώρο.
Δεν ξέρω τι έχει συμβεί φέτος ειδικά, αλλά τα κουνούπια έχουν εξαπολύσει συστηματική επίθεση στο "γλυκό αίμα" μου, που μακάρι να ήταν ξινό, πικρό ή οτιδήποτε άλλο θα έδιωχνε τα ενοχλητικά έντομα μακριά. Οι επιθέσεις δεν είναι απλά καθημερινές, καλά συντονισμένες και αδυσώπητες, αλλά ξεκινούν και από πολύ νωρίς. Ντάλα μεσημέρι, ο ήλιος που καίει σε διώχνει στο σπίτι, να κλειστείς στη δροσιά του κλιματιστικού και εκεί παραμονεύει επί της υποδοχής το πρώτο τσίμπημα της ημέρας. Δηλαδή η καλύτερη ώρα για το αντικουνουπικό είναι... νωρίς νωρίς με την αυγούλα!
Και τι αντικουνουπικά είναι αυτά! Η μυρωδιά τους είναι τόσο έντονη, που δεν διώχνουν μόνο τα κουνούπια, αλλά και τους ανθρώπους. Ή μάλλον είναι πιο πιθανό να διώξουν τους άλλους ανθρώπους παρά τα κουνούπια, τα οποία αν εντοπίσουν ένα τετραγωνικό εκατοστό χωρίς αλοιφή -πίσω από το αυτί, ψηλά στο μέτωπο, ανάμεσα στα δάχτυλα κλπ.- τσιμπάνε ακάθεκτα. Και την ίδια ώρα εσύ μυρίζεις... πράσινη τομάτα, όπως ένα βιολογικό αντικουνουπικό που δοκίμασα, ή οποιαδήποτε άλλη έντονη μυρωδιά, που θα σε κάνει να βγάλεις τον ανθρωποδιώκτη.
Και ιδού το δίλημμα. Πώς να διώξεις την γκόμενα στο απέναντι τραπέζι... μυρίζοντας σαν τομάτα αντί για κολόνια Boss ή ξύνοντας διαρκώς το σώμα σου από τη φαγούρα, ενώ παράλληλα έχεις γεμίσει μικρά, αντιερωτικά σπυράκια σε διάφορα σημεία του σώματος; Μ' αυτά και μ' εκείνα, η πιο ερωτική εποχή του χρόνου μετατρέπεται στην πιο.. νευρωτική.
Κάποιοι χαμογελάτε, άλλοι ειρωνεύεστε, άλλοι σιχτιρίζετε και κάποιοι ίσως και να συμπάσχετε. Είπαμε... ο καθένας έχει το δικό του καλοκαιρινό εφιάλτη να αφηγηθεί! Αρκεί να μην τον αφήνουμε να μας πάρει από κάτω, αλλά διασκεδάζοντας μαζί του!
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου