ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - γενέθλια:
Λίγοι άνθρωποι είχαν την τύχη να δουν τ' όνομά τους να ταυτίζεται με μια θεωρία τρόπου ζωής. Ένας απ' αυτούς ήταν ο -αμφιβόλου καλλιτεχνικής αξίας- Γάλλος συγγραφέας Μαρκήσιος ντε Σαδ, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα το 1740.
Περισσότερο αναγνωρισμένη είναι η καλλιτεχνική αξία ενός άλλου, λιγότερο γνωστού συγγραφέα που επίσης γεννήθηκε σαν σήμερα, του Δανού ποιητή Καρλ Άντολφ Γκέλερουπ (1857-1919), που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 1917 "για την ποικίλη και πλούσια ποίησή του, η οποία είναι εμπνευσμένη από υψηλά ιδανικά", όπως και του Άγγλου ποιητή Τόμας Χάρντι (1840-1928).
Στις 2 Ιουνίου γεννήθηκε ο πιο γνωστός κινηματογραφικός Ταρζάν, ο πρώην κολυμβητής Τζόνι Βαϊσμίλερ (1904-1984), αλλά και ο γνωστός από την τηλεοπτική σειρά "Prison Break", Γουέντγουορθ Μίλερ -ο ευφυέστατος "Μάικλ Σκόφιλντ"- που σήμερα κλείνει τα 41.
Περισσότερο αναγνωρισμένη είναι η καλλιτεχνική αξία ενός άλλου, λιγότερο γνωστού συγγραφέα που επίσης γεννήθηκε σαν σήμερα, του Δανού ποιητή Καρλ Άντολφ Γκέλερουπ (1857-1919), που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 1917 "για την ποικίλη και πλούσια ποίησή του, η οποία είναι εμπνευσμένη από υψηλά ιδανικά", όπως και του Άγγλου ποιητή Τόμας Χάρντι (1840-1928).
Στις 2 Ιουνίου γεννήθηκε ο πιο γνωστός κινηματογραφικός Ταρζάν, ο πρώην κολυμβητής Τζόνι Βαϊσμίλερ (1904-1984), αλλά και ο γνωστός από την τηλεοπτική σειρά "Prison Break", Γουέντγουορθ Μίλερ -ο ευφυέστατος "Μάικλ Σκόφιλντ"- που σήμερα κλείνει τα 41.
ΕΘΝΙΚΕΣ κ ΑΛΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ:
Σήμερα στην Ιταλία γιορτάζεται η Ημέρα της Δημοκρατίας (Festa della Repubblica). Στις 2 Ιουνίου 1946, ο ιταλικός λαός ψήφισε υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας σε σχετικό δημοψήφισμα (σε ποσοστό 54.3%), καθώς ο πρώην βασιλιάς Βίκτορ Εμμανουήλ Γ΄ είχε επιδείξει μια αδιάφορη έως παθητική στάση απέναντι στη δικτατορία του Μουσολίνι.
Εν τω μεταξύ, σήμερα, που είναι η πρώτη Κυριακή του φετινού Ιουνίου, γιορτάζεται η Γιορτή του Πατέρα στην Ελβετία και στη Λιθουανία -μάλιστα, στην τελευταία η γιορτή περιλαμβάνεται στις επίσημες αργίες του κράτους!
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info:
Στις 2 Ιουνίου 1953 πραγματοποιήθηκε στο Αβαείο του Ουεστμίνστερ η επίσημη -επτάωρης διάρκειας!- τελετή στέψης της βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ της Αγγλίας, η οποία ωστόσο είχε ανέβει δικαιωματικά στο θρόνο ήδη από τις 6 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς, μετά το θάνατο του πατέρα της.
το τελετουργικό, που μάλλον θ' αργήσουν να το ξαναδούν οι Βρετανοί, αν η Ελισάβετ έχει τόσο γερή κράση, όσο είχε η μητέρα της, ήταν το εξής: Ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι παρουσίασε στο κέντρο της εκκλησίας τη νέα "αδιαφιλονίκητη βασίλισσα", ενώπιον των ευγενών, οι οποίοι κάθονταν στις θέσεις του. Τους ρώτησε: "Είστε έτοιμοι να της προσφέρετε την υποταγή και τις υπηρεσίες σας;" κι εκείνοι απάντησαν καταφατικά με τη φράση: "God save the Queen", δηλαδή "Ο Θεός σώζει τη Βασίλισσα".
Στη συνέχεια ο αρχιεπίσκοπος απευθύνθηκε στην Ελισάβετ και τη ρώτησε αν ήταν έτοιμη να κυβερνήσει το Ηνωμένο Βασίλειο της Μ. Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας και των άλλων εδαφών της επικράτειας της "σύμφωνα προς τους ιδιαίτερους νόμους και τα έθιμα αυτών" κι εκείνη απάντησε: "Ορκίζομαι να το πράξω". Εν συνεχεία, η Ελισάβετ έσκυψε στην Αγία Τράπεζα, υπέγραψε τον όρκο της και προσκύνησε στη Βίβλο.
Ακολούθως, η νέα βασίλισσα έκατσε στο θρόνο της, στην Έδρα της στέψης, που χρησιμοποιούνταν αδιάκοπα από τη στέψη του Εδουάρδου Β΄ το 1308, ενώ δεν είχε βγει ποτέ από το ναό, εκτός από δύο φορές για έκτακτους λόγους (επί Κρόμγουελ και κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο για λόγους ασφαλείας). Δίπλα της στάθηκαν τέσσερις Ιππότες της Περικνημίδας, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι έχρισε με μύρο τη νέα βασίλισσα στο μέτωπο, στο στήθος και στα χέρια της.
Αμέσως μετά έγινε η στέψη της Ελισάβετ με την επίσημη περιβολή και με τα βασιλικά σύμβολα: μια ασπίδα με σταυρό που συμβολίζει την παρουσία του Χριστού, μια ράβδο με περιστέρι που συμβολίζει τη δικαιοσύνη και το έλεος, ένα σκήπτρο και το δαχτυλίδι που συμβολίζουν τη βασιλική εξουσία. Και φυσικά, ο Αρχιεπίσκοπος εναπόθεσε το στέμμα στο κεφάλι της βασίλισσας.
Ακολούθησε ο αγιασμός με τη συνοδεία εκκλησιαστικής χορωδίας, που ολοκληρώθηκε με την αναφώνηση του "God save the Queen" και η στέψη ολοκληρώθηκε με τη θεία Μετάληψη της νέας βασίλισσας των Βρετανών.
Στις 2 Ιουνίου 1962, διεξήχθη ο ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ των εθνικών ομάδων της Χιλής και της Ιταλίας, στα πλαίσια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Σαντιάγο, ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως ο πιο βίαιος αγώνας εντός του γηπέδου στην ιστορία του αθλήματος. Τα πνεύματα ήταν οξυμένα πριν το ματς, καθώς οι εφημερίδες της Χιλής "ξέθαψαν" υποτιμητικά δημοσιεύματα του ιταλικού τύπου για το μεγάλο σεισμό που είχε πλήξει τη χώρα το 1960, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι οι Ιταλοί δημοσιογράφοι είχαν αναχωρήσει από τη Χιλή πριν την αναμέτρηση, καθώς φοβόντουσαν για τις ζωές τους.
Η ένταση μεταφέρθηκε και μέσα στον αγωνιστικό χώρο μεταξύ των παικτών, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που χρειάστηκε η παρέμβαση της αστυνομίας για να λήξει επεισόδια με κλωτσιές, γροθιές, φτυσίματα, αλλά και... ανυπακοή στις υποδείξεις του διαιτητή. Για την ιστορία, το σκορ έληξε 2-0 υπέρ της Χιλής, η οποία θα έφτανε στην τρίτη θέση της διοργάνωσης. Η ιστορική ενδεκάδα του Παναθηναϊκού, η μοναδική ομάδα που μέχρι σήμερα αγωνίστηκε σ' έναν τόσο σημαντικό τελικό, περιλάμβανε τους: Οικονομόπουλο, Τομαρά, Καψή, Σούρπη, Βλάχο, Καμάρα, Ελευθεράκη, Δομάζο, Γραμμό, Αντωνιάδη και Φυλακούρη.
Στις 2 Ιουνίου 1971, η ποδοσφαιρική ομάδα του Παναθηναϊκού άγγιξε για πέντε λεπτά το όνειρο αντιμετωπίζοντας τον ολλανδικό Άγιαξ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης στο Γουέμπλεϊ. Ο Βαν Ντάικ παραβίασε την εστία της ελληνικής ομάδας μόλις στο πέμπτο λεπτό, ενώ στο 83΄ο Καψής σημείωσε αυτογκόλ στην προσπάθεια του να ανακόψει την πορεία της μπάλας.
Στις 2 Ιουνίου 1985 πραγματοποιήθηκαν βουλευτικές εκλογές, στις οποίες επικράτησε το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνοντας ποσοστό 45.82% (μόλις 2 και κάτι μονάδες κάτω από τις εκλογές του 1981) και εκλέγοντας 161 βουλευτές. Η Νέα Δημοκρατία περιορίστηκε στο 40.85% εκλέγοντας 126 βουλευτές, ενώ στο Κοινοβούλιο εκπροσωπήθηκαν επίσης το ΚΚΕ (9.89% και 12 έδρες) και το ΚΚΕ εσωτερικού (1.84% και 1 έδρα), δηλαδή η λεγόμενη "ανανεωτική Αριστερά".
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - δημοσιεύματα:
Η συγκεκριμένη στήλη έχει αναφερθεί και με προηγούμενες ευκαιρίες στο αφιέρωμα που είχε ετοιμάσει η εφημερίδα "Άστυ" το Μάιο του 1898 για την -πραγματική ή φανταστική- "έκρηξη" διαζυγίων στην Αθήνα. Στις 2 Ιουνίου, η ίδια εφημερίδα δημοσίευε συνομιλία με μία "σεβαστή δέσποινα των Αθηνών", όπως τη χαρακτήριζε, αν και δεν την ονομάτιζε, από την οποία αντλούμε κάποιες πληροφορίες για το πρώτο διαζύγιο που είχε αναστατώσει την Αθήνα το μακρινό 1854.
Η "σεβαστή δέσποινα", που μάλλον ανήκε στον "καλό κόσμο" της εποχής, ήταν αρκετά διακριτική και δεν αναφέρθηκε σε ονόματα ή ιδιαίτερες λεπτομέρειες, όμως προσέφερε ένα πρώτο ερέθισμα για όποιον επιθυμούσε (ή επιθυμεί) να σκαλίσει ένα τόσο μακρινό, αλλά και γαργαλιστικό κουτσομπολιό. Διαβάζουμε:
"Κατά το 1854, το πρώτον διαζύγιον το οποίον έκαμε κρότον εις την αθηναϊκή κοινωνίαν έμεινεν επί έτη ως παράδειγμα. Είχε δε σπουδαιοτάτους λόγους το διαζύγιο εκείνον. Και όμως ο σύζυγος -δεν σας αναφέρω το όνομά του διότι ζη ακόμη και το επήρε κατάκαρδα τότε, διά να μην τον λυπήσω- διαζευχθείς τότε την γυναίκα του, επήρεν άδειαν και έλειψεν επί μήνας από τας Αθήνας. Όσον αφορά την ζωντοχήραν εκείνην, απέθανεν έπειτα από ολίγα έτη".
Το κατόρθωμα της πρώτης γυναίκας αεροπόρου στην Ελλάδα, της ηθοποιού Ζηνοβίας Παρασκευοπούλου, σχολίαζε η εφημερίδα "Αστήρ" στις 2 Ιουνίου 1914.
"Από την στιγμήν που πρωτοφανίσθησαν τα αεροπλάνα εις τους Ελληνικούς αιθέρας, όταν ακόμη όλοι τα έβλεπαν με τρόμον και κανείς δεν ετολμούσε να φαντασθή τον εαυτόν του πετώντα, μία γυναίκα ήθελε, σώνει και καλά, να υψωθή με το δαιμωνιώδες μηχάνημα: Η κυρία Ζηνοβία Παρασκευοπούλου.
Ο πόθος της έμεινε πόθος επί χρόνια. Χθες όμως επί τέλους επραγματοποιήθη. Η κυρία Παρασκευοπούλου μετεωρίσθη επ' αρκετά λεπτά εις ύψος δισχιλίων μέτρων και ικανοποίησε τας τάσεις του Δαιδάλου, που έτρεφε μέσα της. Κι έτσι απέδειξε με την έμπρακτον τόλμην της ότι εσοβαρολογούσεν όταν ωμιλούσε περί αέρων, ενώ τόσοι άλλοι αερολογούν όταν ομιλούν διά σοβαρά πράγματα".
Πάντως, η εφημερίδα μάλλον έκανε ένα λάθος, καθώς σύμφωνα με άλλα δημοσιεύματα, η Παρασκευοπούλου είχε ήδη πετάξει με αεροπλάνο (ως επιβάτης βεβαίως) μαζί με τον πρώτο Έλληνα αεροπόρο, Εμμανουήλ Αργυρόπουλο. Να σημειωθεί ότι η πτήση της Παρασκευοπούλου έγινε με αφορμή την επίδειξη του Γάλλου αεροπόρου Ολιβιέ στα Πατήσια την πρώτη μέρα του Ιούνη, την οποία παρακολούθησαν χιλιάδες θεατές.
Οι κάτοικοι της πρωτεύουσας δυσανασχετούν για την πόλη-τέρας, που είναι ελάχιστα φιλική προς τους κατοίκους της, καθώς χτίστηκε χωρίς σχέδιο, θύμα της μη τήρησης ορισμένων κανόνων, αλλά και της αστυφιλίας. Κι όμως, το πρόβλημα ήταν γνωστό ήδη από τη δεκαετία του 1920! Διαβάστε τα σχόλια της εφημερίδας "Εμπρός" στις 2 Ιουνίου 1922 και θα διαπιστώσετε ότι τίποτε δεν άλλαξε τις επόμενες δεκαετίες μέχρι και σήμερα (όχι πλέον στην ασφυκτικά χτισμένη Αθήνα, αλλά στις ελάχιστες μη οικοδομημένες εκτάσεις της Αττικής):
"Ό,τι συντελείται σήμερον και ό,τι πρόκειται να συντελεσθή εις το μέλλον εις βάρος της ζωής και της προόδου της Ελληνικής πρωτευούσης είναι πλέον εγκληματικόν. Πρόσωπον ειδικόν εργασθέν όσον ολίγοι διά την επίτευξιν καλού σχεδίου της πόλεως, θυσιάσαν ολόκληρα έτη της ζωής του εις τον ευγενή αυτόν σκοπόν, αλλά ιδόν εν τέλει τας προσπαθείας του και τας ενεργείας του συντριβομένας από την μικροκομματικήν μας πολιτικήν, την καταβαλούσαν διά το χατήρι ολίγων μεγάλων οικοπεδοκτημόνων και μεταβάλλουσαν τας Αθήνας όχι εις πρότυπον ωραίας και κομψής πόλεως, όπως την εσχεδίασαν οι Βαυαροί, αλλ' εις τουρκόπολιν, με οκταποδοειδείς στενούς δρόμους, με ελικοειδείς λεωφόρους, σταματώσας εμπρός εις μάνδρας ή εις οικόπεδα, με αναιμικάς πλατείας και μηδαμινούς κήπους, μας έλεγεν με ψυχικόν πόνον, ο οποίος μόλις συνεκρατείτο από του να μη φανερωθή εις δάκρυα.
- Σας το λέγω από της πρώτης στιγμής. Εάν δεν ληφθή εντός των μηνών αυτών, εντός των ημερών αυτών θα έπρεπε να σας είπω, φροντίς διά ν' αναχαιτισθή το κακόν, η πόλις των Αθηνών κατεστράφη ανεπιστρεπτί, διότι η πόλις των Αθηνών εξαιρέσει των ολίγων παλαιών καλών δρόμων και πλατειών, τας οποίας έχει, τίποτε άλλο δεν θα έχη να παρουσιάση εις το μέλλον... Προσπαθήσατε να εξέλθητε έξω της πόλεως από οιονδήποτε αυτής σημείον, και θα ίδητε ότι δεν θα δυνηθήυε να το κατορθώσετε. Διότι έξω των Αθηνών έκτασις άκτιστος δεν υπάρχει, διότι το παν μετεβλήθη εις οικίας κτιζομένας έξω του σχεδίου της πόλεως, του κακίστου αυτού σχεδίου έστω, και διότι αι Αθήναι έφθασαν ήδη εις τον Υμηττόν και τον Κορυδαλλόν και τα Τουρκοβούνια και την Γλυφάδα και ηνώθησαν με τα Φάληρα και με τον Πειραιά και πλησιάζουν να ενωθούν και με το Μενίδι ακόμη. Αι Αθήναι, αι έξω του σχεδίου της πόλεως, κατέχουν τόσην έκτασιν, όσην κατέχουν και αι εντός του σχεδίου Αθήναι....
Τι είναι σήμερον αι Αθήναι; Μία πόλις αδέσποτος όπου ο καθείς κτίζει όπου θέλει και όπως θέλει. Εις την πραγματικότητα μάλιστα συμβαίνει αυτό. Κάθε άνθρωπος έχων πολλάς ή ολίγας χιλιάδας πήχεων χωράφια ή βουνά πέρνει ένα μηχανικόν ή ένα πρακτικόν μάστορα, χωρίζει τα χωράφια του εις οικόπεδα, με στενωτάτους δρόμους και αρχίζει και τα πωλεί. Ο κόσμος αγοράζει, κτίζει αδιαφορών αν το μέρος εις το οποίον κτίζει είνε έξω από το σχέδιον της πόλεως και ως βέβαιος ότι ούτε σκιά χωροφύλακος θα έλθη να σταματήση ή να εμποδίση, συμφώνως άλλωστε προς τον νόμον, την εγκληματικήν αυτήν οικοδόμησιν. Και η πόλις επεκτείνεται και αυξάνει ούτω θαυματουργικώς προς πάσαν κατεύθυνσιν, χωρίς κανένα σχέδιον, χωρίς καμμίαν ρυμοτομίαν, χωρίς κανένα συνδυασμόν και συσχέτισιν της παλαιάς ρυμοτομίας και του υπάρχοντος σχεδίου της πόλεως με τα σημερινά εξαμβλώματα.... και η πόλις συνεχίζεται κτιζομένη επί των εκτάσεων τούτων κακή κακώς, χωρίς λεωφόρους, χωρίς πλατείας, χωρίς σύνδεσμον και συνοχήν των μεγάλων αρτηριών της πόλεως με τας οδούς και τας στενωπούς της νέας πόλεως."
Στις 2 Ιουνίου 1953 πραγματοποιήθηκε στο Αβαείο του Ουεστμίνστερ η επίσημη -επτάωρης διάρκειας!- τελετή στέψης της βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ της Αγγλίας, η οποία ωστόσο είχε ανέβει δικαιωματικά στο θρόνο ήδη από τις 6 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς, μετά το θάνατο του πατέρα της.
το τελετουργικό, που μάλλον θ' αργήσουν να το ξαναδούν οι Βρετανοί, αν η Ελισάβετ έχει τόσο γερή κράση, όσο είχε η μητέρα της, ήταν το εξής: Ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι παρουσίασε στο κέντρο της εκκλησίας τη νέα "αδιαφιλονίκητη βασίλισσα", ενώπιον των ευγενών, οι οποίοι κάθονταν στις θέσεις του. Τους ρώτησε: "Είστε έτοιμοι να της προσφέρετε την υποταγή και τις υπηρεσίες σας;" κι εκείνοι απάντησαν καταφατικά με τη φράση: "God save the Queen", δηλαδή "Ο Θεός σώζει τη Βασίλισσα".
Στη συνέχεια ο αρχιεπίσκοπος απευθύνθηκε στην Ελισάβετ και τη ρώτησε αν ήταν έτοιμη να κυβερνήσει το Ηνωμένο Βασίλειο της Μ. Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας και των άλλων εδαφών της επικράτειας της "σύμφωνα προς τους ιδιαίτερους νόμους και τα έθιμα αυτών" κι εκείνη απάντησε: "Ορκίζομαι να το πράξω". Εν συνεχεία, η Ελισάβετ έσκυψε στην Αγία Τράπεζα, υπέγραψε τον όρκο της και προσκύνησε στη Βίβλο.
Ακολούθως, η νέα βασίλισσα έκατσε στο θρόνο της, στην Έδρα της στέψης, που χρησιμοποιούνταν αδιάκοπα από τη στέψη του Εδουάρδου Β΄ το 1308, ενώ δεν είχε βγει ποτέ από το ναό, εκτός από δύο φορές για έκτακτους λόγους (επί Κρόμγουελ και κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο για λόγους ασφαλείας). Δίπλα της στάθηκαν τέσσερις Ιππότες της Περικνημίδας, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι έχρισε με μύρο τη νέα βασίλισσα στο μέτωπο, στο στήθος και στα χέρια της.
Αμέσως μετά έγινε η στέψη της Ελισάβετ με την επίσημη περιβολή και με τα βασιλικά σύμβολα: μια ασπίδα με σταυρό που συμβολίζει την παρουσία του Χριστού, μια ράβδο με περιστέρι που συμβολίζει τη δικαιοσύνη και το έλεος, ένα σκήπτρο και το δαχτυλίδι που συμβολίζουν τη βασιλική εξουσία. Και φυσικά, ο Αρχιεπίσκοπος εναπόθεσε το στέμμα στο κεφάλι της βασίλισσας.
Ακολούθησε ο αγιασμός με τη συνοδεία εκκλησιαστικής χορωδίας, που ολοκληρώθηκε με την αναφώνηση του "God save the Queen" και η στέψη ολοκληρώθηκε με τη θεία Μετάληψη της νέας βασίλισσας των Βρετανών.
Στις 2 Ιουνίου 1962, διεξήχθη ο ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ των εθνικών ομάδων της Χιλής και της Ιταλίας, στα πλαίσια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Σαντιάγο, ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως ο πιο βίαιος αγώνας εντός του γηπέδου στην ιστορία του αθλήματος. Τα πνεύματα ήταν οξυμένα πριν το ματς, καθώς οι εφημερίδες της Χιλής "ξέθαψαν" υποτιμητικά δημοσιεύματα του ιταλικού τύπου για το μεγάλο σεισμό που είχε πλήξει τη χώρα το 1960, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι οι Ιταλοί δημοσιογράφοι είχαν αναχωρήσει από τη Χιλή πριν την αναμέτρηση, καθώς φοβόντουσαν για τις ζωές τους.
Η ένταση μεταφέρθηκε και μέσα στον αγωνιστικό χώρο μεταξύ των παικτών, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που χρειάστηκε η παρέμβαση της αστυνομίας για να λήξει επεισόδια με κλωτσιές, γροθιές, φτυσίματα, αλλά και... ανυπακοή στις υποδείξεις του διαιτητή. Για την ιστορία, το σκορ έληξε 2-0 υπέρ της Χιλής, η οποία θα έφτανε στην τρίτη θέση της διοργάνωσης. Η ιστορική ενδεκάδα του Παναθηναϊκού, η μοναδική ομάδα που μέχρι σήμερα αγωνίστηκε σ' έναν τόσο σημαντικό τελικό, περιλάμβανε τους: Οικονομόπουλο, Τομαρά, Καψή, Σούρπη, Βλάχο, Καμάρα, Ελευθεράκη, Δομάζο, Γραμμό, Αντωνιάδη και Φυλακούρη.
Στις 2 Ιουνίου 1971, η ποδοσφαιρική ομάδα του Παναθηναϊκού άγγιξε για πέντε λεπτά το όνειρο αντιμετωπίζοντας τον ολλανδικό Άγιαξ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης στο Γουέμπλεϊ. Ο Βαν Ντάικ παραβίασε την εστία της ελληνικής ομάδας μόλις στο πέμπτο λεπτό, ενώ στο 83΄ο Καψής σημείωσε αυτογκόλ στην προσπάθεια του να ανακόψει την πορεία της μπάλας.
Στις 2 Ιουνίου 1985 πραγματοποιήθηκαν βουλευτικές εκλογές, στις οποίες επικράτησε το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνοντας ποσοστό 45.82% (μόλις 2 και κάτι μονάδες κάτω από τις εκλογές του 1981) και εκλέγοντας 161 βουλευτές. Η Νέα Δημοκρατία περιορίστηκε στο 40.85% εκλέγοντας 126 βουλευτές, ενώ στο Κοινοβούλιο εκπροσωπήθηκαν επίσης το ΚΚΕ (9.89% και 12 έδρες) και το ΚΚΕ εσωτερικού (1.84% και 1 έδρα), δηλαδή η λεγόμενη "ανανεωτική Αριστερά".
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - δημοσιεύματα:
Η συγκεκριμένη στήλη έχει αναφερθεί και με προηγούμενες ευκαιρίες στο αφιέρωμα που είχε ετοιμάσει η εφημερίδα "Άστυ" το Μάιο του 1898 για την -πραγματική ή φανταστική- "έκρηξη" διαζυγίων στην Αθήνα. Στις 2 Ιουνίου, η ίδια εφημερίδα δημοσίευε συνομιλία με μία "σεβαστή δέσποινα των Αθηνών", όπως τη χαρακτήριζε, αν και δεν την ονομάτιζε, από την οποία αντλούμε κάποιες πληροφορίες για το πρώτο διαζύγιο που είχε αναστατώσει την Αθήνα το μακρινό 1854.
Η "σεβαστή δέσποινα", που μάλλον ανήκε στον "καλό κόσμο" της εποχής, ήταν αρκετά διακριτική και δεν αναφέρθηκε σε ονόματα ή ιδιαίτερες λεπτομέρειες, όμως προσέφερε ένα πρώτο ερέθισμα για όποιον επιθυμούσε (ή επιθυμεί) να σκαλίσει ένα τόσο μακρινό, αλλά και γαργαλιστικό κουτσομπολιό. Διαβάζουμε:
"Κατά το 1854, το πρώτον διαζύγιον το οποίον έκαμε κρότον εις την αθηναϊκή κοινωνίαν έμεινεν επί έτη ως παράδειγμα. Είχε δε σπουδαιοτάτους λόγους το διαζύγιο εκείνον. Και όμως ο σύζυγος -δεν σας αναφέρω το όνομά του διότι ζη ακόμη και το επήρε κατάκαρδα τότε, διά να μην τον λυπήσω- διαζευχθείς τότε την γυναίκα του, επήρεν άδειαν και έλειψεν επί μήνας από τας Αθήνας. Όσον αφορά την ζωντοχήραν εκείνην, απέθανεν έπειτα από ολίγα έτη".
Το κατόρθωμα της πρώτης γυναίκας αεροπόρου στην Ελλάδα, της ηθοποιού Ζηνοβίας Παρασκευοπούλου, σχολίαζε η εφημερίδα "Αστήρ" στις 2 Ιουνίου 1914.
"Από την στιγμήν που πρωτοφανίσθησαν τα αεροπλάνα εις τους Ελληνικούς αιθέρας, όταν ακόμη όλοι τα έβλεπαν με τρόμον και κανείς δεν ετολμούσε να φαντασθή τον εαυτόν του πετώντα, μία γυναίκα ήθελε, σώνει και καλά, να υψωθή με το δαιμωνιώδες μηχάνημα: Η κυρία Ζηνοβία Παρασκευοπούλου.
Ο πόθος της έμεινε πόθος επί χρόνια. Χθες όμως επί τέλους επραγματοποιήθη. Η κυρία Παρασκευοπούλου μετεωρίσθη επ' αρκετά λεπτά εις ύψος δισχιλίων μέτρων και ικανοποίησε τας τάσεις του Δαιδάλου, που έτρεφε μέσα της. Κι έτσι απέδειξε με την έμπρακτον τόλμην της ότι εσοβαρολογούσεν όταν ωμιλούσε περί αέρων, ενώ τόσοι άλλοι αερολογούν όταν ομιλούν διά σοβαρά πράγματα".
Πάντως, η εφημερίδα μάλλον έκανε ένα λάθος, καθώς σύμφωνα με άλλα δημοσιεύματα, η Παρασκευοπούλου είχε ήδη πετάξει με αεροπλάνο (ως επιβάτης βεβαίως) μαζί με τον πρώτο Έλληνα αεροπόρο, Εμμανουήλ Αργυρόπουλο. Να σημειωθεί ότι η πτήση της Παρασκευοπούλου έγινε με αφορμή την επίδειξη του Γάλλου αεροπόρου Ολιβιέ στα Πατήσια την πρώτη μέρα του Ιούνη, την οποία παρακολούθησαν χιλιάδες θεατές.
Οι κάτοικοι της πρωτεύουσας δυσανασχετούν για την πόλη-τέρας, που είναι ελάχιστα φιλική προς τους κατοίκους της, καθώς χτίστηκε χωρίς σχέδιο, θύμα της μη τήρησης ορισμένων κανόνων, αλλά και της αστυφιλίας. Κι όμως, το πρόβλημα ήταν γνωστό ήδη από τη δεκαετία του 1920! Διαβάστε τα σχόλια της εφημερίδας "Εμπρός" στις 2 Ιουνίου 1922 και θα διαπιστώσετε ότι τίποτε δεν άλλαξε τις επόμενες δεκαετίες μέχρι και σήμερα (όχι πλέον στην ασφυκτικά χτισμένη Αθήνα, αλλά στις ελάχιστες μη οικοδομημένες εκτάσεις της Αττικής):
"Ό,τι συντελείται σήμερον και ό,τι πρόκειται να συντελεσθή εις το μέλλον εις βάρος της ζωής και της προόδου της Ελληνικής πρωτευούσης είναι πλέον εγκληματικόν. Πρόσωπον ειδικόν εργασθέν όσον ολίγοι διά την επίτευξιν καλού σχεδίου της πόλεως, θυσιάσαν ολόκληρα έτη της ζωής του εις τον ευγενή αυτόν σκοπόν, αλλά ιδόν εν τέλει τας προσπαθείας του και τας ενεργείας του συντριβομένας από την μικροκομματικήν μας πολιτικήν, την καταβαλούσαν διά το χατήρι ολίγων μεγάλων οικοπεδοκτημόνων και μεταβάλλουσαν τας Αθήνας όχι εις πρότυπον ωραίας και κομψής πόλεως, όπως την εσχεδίασαν οι Βαυαροί, αλλ' εις τουρκόπολιν, με οκταποδοειδείς στενούς δρόμους, με ελικοειδείς λεωφόρους, σταματώσας εμπρός εις μάνδρας ή εις οικόπεδα, με αναιμικάς πλατείας και μηδαμινούς κήπους, μας έλεγεν με ψυχικόν πόνον, ο οποίος μόλις συνεκρατείτο από του να μη φανερωθή εις δάκρυα.
- Σας το λέγω από της πρώτης στιγμής. Εάν δεν ληφθή εντός των μηνών αυτών, εντός των ημερών αυτών θα έπρεπε να σας είπω, φροντίς διά ν' αναχαιτισθή το κακόν, η πόλις των Αθηνών κατεστράφη ανεπιστρεπτί, διότι η πόλις των Αθηνών εξαιρέσει των ολίγων παλαιών καλών δρόμων και πλατειών, τας οποίας έχει, τίποτε άλλο δεν θα έχη να παρουσιάση εις το μέλλον... Προσπαθήσατε να εξέλθητε έξω της πόλεως από οιονδήποτε αυτής σημείον, και θα ίδητε ότι δεν θα δυνηθήυε να το κατορθώσετε. Διότι έξω των Αθηνών έκτασις άκτιστος δεν υπάρχει, διότι το παν μετεβλήθη εις οικίας κτιζομένας έξω του σχεδίου της πόλεως, του κακίστου αυτού σχεδίου έστω, και διότι αι Αθήναι έφθασαν ήδη εις τον Υμηττόν και τον Κορυδαλλόν και τα Τουρκοβούνια και την Γλυφάδα και ηνώθησαν με τα Φάληρα και με τον Πειραιά και πλησιάζουν να ενωθούν και με το Μενίδι ακόμη. Αι Αθήναι, αι έξω του σχεδίου της πόλεως, κατέχουν τόσην έκτασιν, όσην κατέχουν και αι εντός του σχεδίου Αθήναι....
Τι είναι σήμερον αι Αθήναι; Μία πόλις αδέσποτος όπου ο καθείς κτίζει όπου θέλει και όπως θέλει. Εις την πραγματικότητα μάλιστα συμβαίνει αυτό. Κάθε άνθρωπος έχων πολλάς ή ολίγας χιλιάδας πήχεων χωράφια ή βουνά πέρνει ένα μηχανικόν ή ένα πρακτικόν μάστορα, χωρίζει τα χωράφια του εις οικόπεδα, με στενωτάτους δρόμους και αρχίζει και τα πωλεί. Ο κόσμος αγοράζει, κτίζει αδιαφορών αν το μέρος εις το οποίον κτίζει είνε έξω από το σχέδιον της πόλεως και ως βέβαιος ότι ούτε σκιά χωροφύλακος θα έλθη να σταματήση ή να εμποδίση, συμφώνως άλλωστε προς τον νόμον, την εγκληματικήν αυτήν οικοδόμησιν. Και η πόλις επεκτείνεται και αυξάνει ούτω θαυματουργικώς προς πάσαν κατεύθυνσιν, χωρίς κανένα σχέδιον, χωρίς καμμίαν ρυμοτομίαν, χωρίς κανένα συνδυασμόν και συσχέτισιν της παλαιάς ρυμοτομίας και του υπάρχοντος σχεδίου της πόλεως με τα σημερινά εξαμβλώματα.... και η πόλις συνεχίζεται κτιζομένη επί των εκτάσεων τούτων κακή κακώς, χωρίς λεωφόρους, χωρίς πλατείας, χωρίς σύνδεσμον και συνοχήν των μεγάλων αρτηριών της πόλεως με τας οδούς και τας στενωπούς της νέας πόλεως."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου