Σαν σήμερα: 4 Ιουνίου

Σήμερα είναι Τρίτη, 4 Ιουνίου 2013.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - γενέθλια:

Ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, έχει σήμερα τα γενέθλια του και κλείνει αισίως τα 84. Έχει γενέθλια την ίδια μέρα με δύο πανέμορφες, πολύ νεώτερες του κυρίες, την ηθοποιός και ακτιβίστρια Αντζελίνα Τζολί (38 ετών) και την Ιταλίδα τοπ μόντελ Μπαρ Ραφαέλι (28).

Δύο επιστήμονες, βραβευμένοι με Νόμπελ, γεννήθηκαν σαν σήμερα:

- ο Γερμανός χημικός Χάινριχ Βίλαντ (1877-1957), που τιμήθηκε με το Νόμπελ Χημείας 1927 "για τις έρευνές του στα χολικά οξέα και στις σχετιζόμενες ουσίες" και

- ο Αμερικανός βιοχημικός Ρόμπερτ Φέρτσγκοτ (1916-2009, ο οποίος μοιράστηκε με δύο συναδέλφους του το Νόμπελ Ιατρικής 1998 "για τις ανακαλύψεις τους ότι το οξείδιο του αζώτου ενεργεί ως σημαίνον μόριο στο κυκλοφορικό σύστημα".

ΕΘΝΙΚΕΣ κ ΑΛΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ:

Στο Ιράν τιμάται η μνήμη του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί, ο ιδρυτής της Ισλαμικής Δημοκρατίας, που πέθανε στις 3 Ιουνίου 1989. Μία μέρα αργότερα έγινε η κηδεία του και η εκλογή του Αλί Χαμενεΐ ως νέου Αγιατολάχ, που κυβερνά το Ιράν μέχρι σήμερα.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info:

Στις 4 Ιουνίου 1962, η Ιωάννα Καράμπελλα από τη Νέα Φιλαδέλφεια, ηλικίας 33 ετών, έγινε η πρώτη γυναίκα που έδωσε εξετάσεις -και τις πέρασε- για ν' αποκτήσει επαγγελματικό δίπλωμα αυτοκινήτου. Η σχετική υπουργική απόφαση που άνοιγε το επάγγελμα του οδηγού και στις γυναίκες είχε υπογραφεί ένα μήνα νωρίτερα από τον τότε υπουργό Συγκοινωνιών, Βρανόπουλο.
"Επειδή αγαπώ και τις γυναίκες, θέλω να δώσω πρώτη το παράδειγμα, ώστε να εκπορθήσουμε και αυτό το επάγγελμα, αφού το κράτος μας έδωσε το δικαίωμα", δήλωσε στην εφημερίδα "Ελευθερία" (05.06.1962). "Η Ελληνίδα απέδειξε ότι είναι πολύ καλή ερασιτέχνης οδηγός αυτοκινήτου. Είναι προσεκτική, δεν τρέχει, τηρεί τους κανόνες της Τροχαίας, δεν αφαιρείται. Όλες αυτές τις αρετές μας τις αποδεικνύουν και οι στατιστικές. Γιατί, λοιπόν, να μην τα καταφέρουμε και ως επαγγελματίες; Άμα μα μάθουμε περισσότερα πράγματα για τη μηχανή, σε τίποτα δεν θα υστερούμε από σας".

Στις 4 Ιουνίου 1989, τις πρώτες πρωινές ώρες, τα τανκ εκκαθάρισαν την πλατεία Τιεν Αν Μεν στο Πεκίνο υπό τις φωνές των νεαρών διαδηλωτών "Γιατί μας σκοτώνετε;". Με τη σφαγή εκατοντάδων -ενδεχομένως και χιλιάδων- φοιτητών, το κινεζικό καθεστώς έθεσε τέρμα σε μια εξέγερση που διήρκεσε περίπου ενάμιση μήνα και η οποία έχει αποσιωπηθεί από τον πληθυσμό της χώρας μέχρι και σήμερα.

Στις 4 Ιουνίου 1994, η απόπειρα δολοφονίας τριών υποψηφίων ευρωβουλευτών του ΚΚΕ (Βασίλης Εφραιμίδης, Γιάννης Θεωνάς, Μιχάλης Σπυριδάκης), μετά την προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος στη Θεσσαλονίκη αναστάτωσε το ήρεμο προεκλογικό κλίμα. Αν και η το ΚΚΕ έκανε λόγο για "προσχεδιασμένη επίθεση" και "οργανωμένο σχέδιο", οι έρευνες της αστυνομίας έδειξαν ότι ο δράστης ήταν ψυχοπαθής. Πάντως, το μεμονωμένο εκείνο περιστατικό ανέδειξε το πρόβλημα της ασφάλειας στις προεκλογικές συγκεντρώσεις ακόμη και σε περιόδους ήρεμων πολιτικών νερών.

Στις 4 Ιουνίου 1994, το σκάνδαλο με τις διοξίνες, που ξεκίνησε από το Βέλγιο λίγες μέρες νωρίτερα, πήρε εκρηκτικές διαστάσεις μετά τη θέσπιση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αυστηρών μέτρων στις εξαγωγές κρεάτων και γαλακτομικών προϊόντων από τη συγκεκριμένη χώρα προς τις υπόλοιπες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ αποφασίστηκε η εντατικοποίηση των ελέγχων των ζωοτροφών, καθώς καθημερινά έρχονταν στο φως αποκαλύψεις για μη τήρηση κανόνων υγιεινής στην εκτροφή ζώων σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. 

Στις 4 Ιουνίου 2006, η απόδραση των κακοποιών Βασίλη Παλαιοκώστα και Αλκέτ Ριζάι με ελικόπτερο από τις φυλακές Κορυδαλλού προκάλεσε αίσθηση για το παράτολμο εγχείρημα. Παράλληλα, έθεσε το ζήτημα των κανόνων ασφαλείας στα σωφρονιστικά ιδρύματα, αν και θα έπρεπε να μεσολαβήσει ένα δεύτερο, παρόμοιο περιστατικό το Φεβρουάριο του 2009 και μάλιστα με τους ίδιους ακριβώς πρωταγωνιστές, ώστε να ληφθούν πιο σοβαρά μέτρα. 

Στις 4 Ιουνίου 2008, η δολοφονία του ηθοποιού Νίκου Σεργιανόπουλου σε ηλικία 56 ετών συγκλόνισε το πανελλήνιο, όχι μόνο για την αγριότητα του εγκλήματος, αλλά και για το προσωπικό δράμα του άτυχου ηθοποιού, που ενώ είχε γνωρίσει τεράστια δημοφιλία και αποτελούσε καλλιτεχνικό πρότυπο, ήταν εγκλωβισμένος σε προσωπικά αδιέξοδα και στην ανάγκη ισορροπίας του "είναι" με το "φαίνεσθαι", αναζητώντας μάταια διέξοδο σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. 

Ο τηλεοπτικός -και όχι μόνο- καινιβαλισμός που ακολούθησε, μετατρέποντας την προσωπική ζωή του θύματος σε δημόσιο θέαμα χάριν της τηλεθέασης και στοχοποιώντας αθώους ως "πιθανούς δολοφόνους" μέσω μιας ακατάσχετης φημολογίας (μέχρι την εξιχνίαση του εγκλήματος από την αστυνομία), αποκάλυψε την αναισθησία μιας βολεμένης κοινωνίας -μιας μερίδας της έστω- που, όπως κάνουν οι βδέλλες, τρεφόταν από το αίμα των άλλων -στην κυριολεξία.


ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - δημοσιεύματα:
Εδώ και αρκετά χρόνια η Αθήνα έχει τριψήφιο αριθμό θεατρικών σκηνών, κάτι που ορισμένοι το επικρίνουν και άλλοι πάλι το επικροτούν -μαζί τους κι εγώ, αφού ο θεατρικός οργασμός αποτελεί ένδειξη καλλιτεχνικών αναζητήσεων και δημιουργίας. Ωστόσο, στο γύρισμα του 19ου αιώνα, το μακρινό 1899, όταν αφενός η Αθήνα ήταν πολύ μικρότερη, αλλά και οι πολίτες της λιγότερο εξοικειωμένοι με το θέατρο, θεωρήθηκε "σκάνδαλο" η λειτουργία 11 θιάσων.
Ο χρονογράφος της εφημερίδας "Εμπρός" σχολίαζε στις 4 Ιουνίου 1899:
"Εν μόνον λείπει διά να συμπληρωθή ο ολοστρόγγυλος αποστολικός αριθμός. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τας ημέρας αυτάς θα μάθωμεν ότι ο θίασος ενός από τα υπάρχοντα θέατρα επιάσθη μαλλιά με μαλλιά και μερικοί του ηθοποιοί απεχώρησαν και απετέλεσαν ίδιον θίασον.
Και ο θίασος αυτός, επειδή δεν θα ερίσκη άλλο θέατρον να παίξη, θα στήση ίσως καμμίαν σκηνήν εις τα Αναφιώτικα ή την Κασσίδαν, εις τας μόνας συνοικίας, την φιλοτεχνίαν των οποίων δεν εκμεταλλεύεται εφέτος η ελληνική Τέχνη!"
Όπως καταλαβαίνει κάποιος διαβάζοντας όλο το κείμενο, οι περισσότεροι θίασοι είχαν αναδουλειές και κυνηγούσαν τους θεατές έξω από τα θέατρα -ή πάντως αυτή την εικόνα μετέφερε ο δημοσιογράφος, ο οποίος ωστόσο έριχνε την ευθύνη στις κόντρες μεταξύ των ηθοποιών.
"... Διανομή θιάσων εις όλα τα θέατρα σημαίνει γελοιοποίησις πλέον των θιάσων και σημαίνει ότι δεν θα ημπορέση κανείς απ' αυτούς να σταθή εις τα πόδια του, ότι χρεωκοπούντες εις την κοινήν εκτίμησιν θα χρεωκοπούν και εις τας εισπράξεις και ότι αένναοι κανδρίλλιες θα διεξάγωνται από του ενός θεάτρου εις το άλλο από τους δυσηρεστημένους ηθοποιούς... Είναι καιρός ακόμη να βάλουν μυαλό οι Έλληνες ηθοποιοί. Αλλά πρέπει προ παντώς αυτό το μυαλό να βρεθή. Και ποίος το έχασε;"