5 Δεκεμβρίου 2012

Η σοκαριστική μαρτυρία ενός άνδρα που γεννήθηκε και έζησε επί 23 χρόνια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Βόρειο Κορέα.


Ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον ρεπορτάζ προβλήθηκε την περασμένη Κυριακή (2 Δεκεμβρίου) από την εκπομπή "60 Minutes" του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου CBS. Θέμα της ήταν η μαρτυρία ενός άνδρα, που το 2005 κατάφερε να δραπετεύσει από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Βόρειο Κορέα, αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές της ζωής στο αυταρχικό - και αρκετά μυστηριώδες - κράτος της Κορεατικής χερσονήσου. 

Ο Shin Dong-hyuk γεννήθηκε και έζησε 23 ολόκληρα χρόνια σε μια φυλακή, κρυμμένη στα βουνά και σε απόσταση μόλις 50 μιλίων από την πρωτεύουσα Πιονγκ-Γιανγκ, γνωστή και ως "Στρατόπεδο 14". Στην ίδια φυλακή ζούσαν χιλιάδες ακόμη άνθρωποι - οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για περίπου 15.000 - και όλοι είχαν γεννηθεί στο συγκεκριμένο στρατόπεδο. Όπως ο Shin Dong-hyuk δήλωσε στον Άντερσον Κούπερ, τόσο ο ίδιος όσο και οι συγκρατούμενοι του αγνοούσαν καν αν υπήρχε ζωή έξω από το στρατόπεδο, αλλά πίστευαν ότι όλοι οι άνθρωποι ζούσαν σε παρόμοιες συνθήκες. Δεν ήξεραν αν υπάρχουν άλλα κράτη, αν η γη είναι επίπεδη ή στρογγυλή. Ζούσαν σε πλήρη άγνοια για τον κόσμο γύρω τους. 
Ο άνδρας γεννήθηκε στο Στρατόπεδο 14, επειδή εκεί ζούσαν οι γονείς του. Εκεί γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλο και τους δόθηκε άδεια να παντρευτούν ως ανταμοιβή για τη σκληρή τους δουλειά. Ωστόσο, δεν έμεναν μαζί, αλλά συναντιόντουσαν μόνο την ώρα της δουλειάς. "Στα μάτια μου δεν ήμασταν οικογένεια. Ήμασταν απλά φυλακισμένοι.. Φοράς ό,τι σου δίνουν, τρως ό,τι σου δίνουν και κάνουν ό,τι σου πουν να κάνεις. Έτσι, δεν υπάρχει κάτι που να μπορούν οι γονείς να κάνουν για τα παιδιά τους ή τα παιδιά να κάνουν για τους γονείς τους", είναι η συγκλονιστική μαρτυρία του Shin Dong-hyuk μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα, ενώ αποκαλύπτει ότι ακόμη και σήμερα δεν ξέρει πώς είναι η αγάπη σαν συναίσθημα.
Δεν γνωρίζει με σαφήνεια γιατί βρίσκονταν οι γονείς του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτό που γνωρίζει είναι ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Κορέα, δύο θείοι του κατέφυγαν στη Νότιο Κορέα και ενδεχομένως, αυτός να ήταν ο λόγος που ο παππούς και ο πατέρας του συνελήφθησαν και στάλθηκαν στο Στρατόπεδο 14. 
Το μόνο σίγουρο ήταν ότι ο ίδιος ήταν προορισμένος να πεθάνει σ' εκείνο το μέρος, καθώς η προβλεπόμενη ποινή για όσους φυλακίζονται σε τέτοια στρατόπεδα, όπως την είχε ορίσει ο πρώτος πρόεδρος της χώρας Κιμ Ιλ Σουνγκ τη δεκαετία του '50, είναι η "τιμωρία για τρεις γενιές". Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι φυλακισμένοι αυτών των σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης γεννήθηκαν εκεί μέσα, όπως ο Shin Dong-hyuk, με τη διαφορά ότι αυτός κατάφερε τελικά ν' αποδράσει.
Η βία ήταν στην ημερήσια διάταξη. Πολλές φορές είδε τους φύλακες να χτυπούν βίαια παιδιά, απλά και μόνο επειδή παραβίασαν κάποιον κανόνα. Όποιος επιχειρούσε να αποδράσει, εκτελούνταν και μάλιστα μπροστά στα μάτια των συγκρατουμένων του. Είναι σοκαριστική η παραδοχή του Shin Dong-hyuk ότι θεωρούσε αυτές τις εκτελέσεις ένα είδος διαλείμματος από τη σκληρή δουλειά και την πείνα: "Ήμασταν πάντοτε πεινασμένοι. Οι φρουροί μας έλεγαν "Μέσα από την πείνα θα μετανοήσετε"". 
Ο ίδιος δεν τη γλύτωσε, αλλά έπεσε επίσης θύμα της βίαιης αντιμετώπισης των φρουρών. Η άκρη από το ένα δάχτυλο του λείπει, ως τιμωρία επειδή κατά λάθος έσπασε ένα μηχάνημα. Όταν ήταν 13 ετών, βασανίστηκε επειδή η μητέρα του και ο μεγαλύτερος αδελφός του επιχείρησαν ν' αποδράσουν, ενώ φέρει ακόμη σημάδια από τις πληγές στην πλάτη, στο στομάχι και τα πόδια: 
"Με κρέμασαν από τους αστραγάλους και με βασάνισαν με τη φωτιά. Από τα σημάδια που έχω, τις πληγές στο σώμα μου, δεν νομίζω ότι μπορούσαν να κάνουν κάτι περισσότερο", δήλωσε. Η μητέρα του Shin Dong-hyuk απαγχονίστηκε, ενώ ο αδερφός του εκτελέστηκε δια πυροβολισμού. Παραδέχεται ότι δεν αισθανόταν λύπη, όταν τους έβλεπε να πεθαίνουν. Μέσα του αισθανόταν ότι το άξιζαν, επειδή είχαν παραβιάσει τους κανόνες της φυλακής. Άλλωστε, ο ίδιος τους είχε προδώσει στους φρουρούς.
Η νοοτροπία του άρχισε ν' αλλάζει, όταν στο στρατόπεδο ήρθε ένας νέος φυλακισμένος, ο Park, ο οποίος δεν είχε γεννηθεί σ' ένα τέτοιο μέρος, αλλά έζησε στην Πιονγκ-Γιανγκ, ενώ ταξίδεψε και στην Κίνα. Έτσι, περιέγραφε στον Shin Dong-hyuk πώς ήταν η ζωή έξω από το στρατόπεδο. "Έδινα μεγαλύτερη προσοχή στο είδος του φαγητού που τρώγανε έξω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης.... Το πιο σημαντικό πράγμα ήταν ότι ακόμη κι ένας φυλακισμένος σαν εμένα, μπορούσε να φάει κοτόπουλο και χοιρινό, αν κατάφερνα να δραπετεύσω από τα συρματοπλέγματα".
Έτσι, άλλωστε περιγράφει ο Shin Dong-hyuk την ελευθερία, με γνώμονα το φαγητό: "Οι άνθρωποι μπορούν να τρώνε ό,τι θέλουν. Είναι το μεγαλύτερο δώρο από το Θεό". Έτσι, αν και γνώριζε τι παθαίνουν όσοι αποπειρώνται να αποδράσουν από εκείνο το φρικτό μέρος, ο Shin Dong-hyuk ήταν αποφασισμένος να πάρει αυτό το ρίσκο, τον Ιανουάριο του 2005. 
Εκείνο το βράδυ, ο Shin Dong-hyuk και ο Park μάζευαν ξύλα σε μια περιοχή κοντά στο ηλεκτρικό συρματόπλεγμα. Την ώρα που ο ήλιος άρχισε να δύει, ο Shin γλίστρησε στο χιόνι. Ο Park έφτασε πρώτος στο φράχτη, χώθηκε ανάμεσα στις δύο στήλες του φράχτη τραβώντας το κάτω σύρμα, όμως, αμέσως έπαθε ηλεκτροπληξία. Ο Shin σύρθηκε στην πλάτη του και κατάφερε να βγει έξω. "Ήταν σαν τον παράδεισο. Οι άνθρωποι γελούσαν και μιλούσαν, όπως ήθελαν. Φορούσαν ό,τι ήθελαν. Ήταν πολύ σοκαριστικό", όπως θυμάται σήμερα, σχεδόν 8 χρόνια μετά την απόδραση του. 
Αγνοώντας το παραμικρό για τον εξωτερικό κόσμο, κλέβοντας και δωροδοκώντας - αλλά και με λίγη τύχη - κατάφερε να φτάσει μέχρι τα βόρεια σύνορα της χώρας με την Κίνα. Ο ίδιος δεν ήξερε μέχρι τότε τι ήταν η Κίνα, αλλά άκουγε τους ανθρώπους που συναντούσε να του μιλούν γι' αυτή τη χώρα. Στην Κίνα πέρασε παράνομα, ενώ κατάφερε να φτάσει μέχρι τη Σανγκάη, όπου εμφανίστηκε στο προξενείο της Νοτίου Κορέας και ζήτησε άσυλο. Το 2006 πήγε στη Νότιο Κορέα, όπου νοσηλεύτηκε λόγω του πολιτισμικού σοκ που υπέστη, όταν ήρθε σ' επαφή μ' έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από αυτόν που γνώριζε ή φανταζόταν. 
Σιγά-σιγά, όσο προσαρμοζόταν στη νέα του ζωή, ο Shin Dong-hyuk άρχισε να αισθάνεται τύψεις για το θάνατο της μητέρας του και του αδερφού του. Εύχεται να μπορούσε να γυρίσει με μια χρονομηχανή πίσω στο χρόνο και να τους ζητήσει συγγνώμη. Αυτός είναι και ο λόγος που διηγείται την προσωπική του ιστορία, προκειμένου να εξιλεωθεί γι' αυτό που είχε κάνει, αλλά κι επειδή δεν μπορεί να σβήσει τις μνήμες μιας ολόκληρης ζωής από μέσα του: "Αυτό για το οποίο τώρα ανησυχώ, είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Παιδιά εξακολουθούν να γεννιούνται εκεί και πιθανόν κάποιος εκτελείται"
Πριν λίγους μήνες, εκδόθηκε ένα βιβλίο του δημοσιογράφου Blaine Harden με τίτλο "Escape from Camp 14: One Man’s Remarkable Odyssey From North Korea to Freedom in the West", το οποίο βασίζεται σε συνεντεύξεις που πήρε ο Harden από τον Shin Dong-hyuk.

Πηγή: CBS News

Σχετικά θέματα:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου